အရံႈးေတြကို အႏိုင္ယူသင့္တယ္

ငါေနခဲ့တဲ့ရြာလည္း ေပ်ာက္ၿပီ

ငါႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းဆိုတာလည္း

အခုေတာ့ေတာရိုင္းႀကီးျဖစ္လို႔

ငါ့မွာ ေမြးရပ္ဇာတိမရွိေတာ့တဲ့ဘ၀

ႏွလံုးသားက ဒါဏ္ရာေတြနဲ႔အသားက်ေနလုိ႔ေပါ့။

အိမ္ကိုေတာ့ အစိုးရကသိမ္းတယ္

ေတာ္လွန္ေရးကာလတုန္းက အဖိုးက အသတ္ခံရတယ္

အဖြားကေတာ့ သူပုန္အားကိုးေပါ့

ငါတို႔ေတြကေတာ့ ျပည္ေျပးေတြဘ၀ေရာက္ခဲ့တယ္။

ပစ္စလက္ခတ္ေန႔ရက္တစ္ခုမွာလည္း

ငါတို႔တိုင္းျပည္ အေမွာင္ဖံုးလို႔

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြလည္း ခ်ိတ္ပိတ္

ဘုရားေက်ာင္းေတြလဲ ေရျမဳပ္

ေအာ္ ဒုကၡ… ဒုကၡ

ေျမစာပင္ျဖစ္သြားရတာက ငါတို႔ျပည္သူေတြပါပဲလား။

မိစၦာေတြႀကီးစိုးတဲ့ တို႔ႏိုင္ငံ

အာဏာကိုလက္မလႊတ္ခ်င္ၾကဘူးတဲ့….။

ေဒါသအမုန္းရန္ၿငိဳးေတြ……….. မီးကုန္ယမ္းကုန္ေလာင္ၿမိဳက္ၾက

အသက္နဲ႔ အရွက္ေတြကို ဖက္နဲ႔ထုတ္ထားရတဲ့ဒီဘ၀။

ေျမမခခ်င္ေပမယ့္ ေၾကြခဲ့ရတဲ့မ်က္ရည္ေတြ

ခ်မ္းသာပါတယ္ဆိုတဲ့ တို႔ႏိုင္ငံ အေၾကြးေတြက၀ိုင္း

ျပည္သူေတြ ငတ္ေနခဲ့ၾကရတဲ့ရက္ေတြကို ေရတြက္ၾကည့္စမ္းပါ။

အိပ္မက္ေတြေပ်ာက္

အနာဂါတ္ေတြမဲ့သြားတဲ့ တို႔မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ

အသက္ေပးသူေတြ ေပးသြားခဲ့ၾကတဲ့ တို႔အာဇာနည္ေတြ

အရွက္ေတြ သိကၡာေတြနဲ႔ရင္း ဘ၀ပ်က္သြားၾကတဲ့ ႏိုင္ငံ့သမီးပ်ိဳေတြ

ေျပာမကုန္ႏိုင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ

စကားလံုးေတြနဲ႔ေဖာ္မျပႏိုင္တဲ့ ဘ၀ေတြ

ဒါေတြ…..

ဒါေတြ….

ဒါေတြ…..

ဒါေတြကို ေသြးေအးေအးနဲ႔ ေမ့ပစ္ၾကမွာလား

မေလာက္မင တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲၾကေတာ့မွာလား

အတိတ္ေတြကို ေျခရာေဖ်ာက္လို႔ရရိုးလား မိတ္ေဆြ

စြန္႔လႊတ္မႈတစ္ခုရဲ႕အဆံုးသတ္က အရံႈးေတြေတာ့မျဖစ္သင့္ဘူး။